Φόρος τιμής στον μπαμπά μου & γιατρό της καρδιάς μου !
Φόρος τιμής στον μπαμπά μου & γιατρό της καρδιάς μου ! είναι το άρθρο που έγραψα για το τεύχος του Ιουνίου 2021 στο περιοδικό “Επικοινωνία για τη νόσο Alzheimer”.
“*Στη μνήμη του Ανδρέα Π. Μιχαηλίδη (Αναπληρωτή Καθηγητή Καρδιολογίας, Α’ Πανεπιστημιακή Καρδιολογική Κλινική Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών)*
Σαν χτες θυμάμαι που ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με άνοια.
Ήξερα από εκείνον, καθώς ήταν γιατρός, ότι η άνοια δεν θεραπεύεται και ότι ο άνθρωπος κάποια στιγμή φεύγει διότι στα τελευταία στάδια αρνείται να φάει.
Όταν άκουσα τη νευρολόγο να μας λέει τη διάγνωση, από το μυαλό μου πέρασαν όλες οι αρνητικές σκέψεις και κυρίως η χειρότερη ότι ο μπαμπάς μου θα “φύγει”.
Ρωτούσα τη νευρολόγο αν υπάρχει κάποια θεραπεία-έστω σε πειραματικό στάδιο-, πόσα χρόνια θα μείνει κοντά μου και πάντα μου έλεγε
«Κοίτα να χαρείς αυτές τις στιγμές και προσπάθησε να το πάρεις απόφαση ότι πάσχει από άνοια, διότι είσαι νέα και πρέπει να είσαι δυνατή».
Στην αρχή με θύμωνε αυτή η απάντηση.
Mα πώς γίνεται να χαρώ και να μείνω ψύχραιμη και να το πάρω απόφαση;
Οι σπουδές μου στην Κοινωνική Θεολογία, αλλά και στο Νοσοκομείο Γεννηματά Αθηνών πάνω στην Ειδικότητα των Ειδικών Παθήσεων Νευρολογία -Ψυχιατρική, αλλά και το ότι ήταν ο μπαμπάς μου γιατρός με βοήθησαν να δυναμώσω.
Περισσότερα από 4 χρόνια με τα προβλήματα υγείας του μπαμπά μου προσπάθησα όσο μπορούσα να είμαι δίπλα του και να του παρέχω την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Από την άλλη τα δυόμιση χρόνια της πρακτικής μου και της εκπαίδευσής μου στο νοσοκομείο αγάπησα τους ασθενείς μου και θέλησα να τους βοηθήσω στο να γίνουν καλά.
Ήθελα να τους κάνω να χαμογελάνε αληθινά, έστω και λίγο, όπως έκανα και τον μπαμπά μου κάθε μέρα.
Ασχολήθηκα με τη Νευρολογία, διότι ήθελα να βοηθήσω κι άλλους ασθενείς και συγγενείς στο να ανταπεξέλθουν στα νέα δεδομένα των νευρολογικών ασθενειών, αλλά και να τους βοηθήσω όσο καλύτερα μπορούσα.
Άλλωστε η υπόσχεση που έδωσα στον μπαμπά μουήταν να φροντίζω πάντα τους ασθενείς μου.
Σαν περιθάλποντας ήταν τιμή μου που βοήθησα τον μπαμπά μου όσο μπορούσα, όπως έκανε και εκείνος, όταν εγώ ήμουν άρρωστη.
Στους περιθάλποντες που φροντίζουν τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα θα πω μόνο να έχουν δύναμη κι
αν νιώσουν την ανάγκη να ζητήσουν βοήθεια από ειδικό να το κάνουν, δεν είναι ντροπή.
Εμένα προσωπικά με βοήθησαν οι γιατροί του μπαμπά μου -ανεξαρτήτως ειδικότητας- για να μπορέσω να το συνειδητοποιήσω πως κάποια στιγμή θα”φύγει.”
Εύχομαι στο μέλλον να μην υπάρχουν τέτοιου είδους παθήσεις που σου στερούν το αγαπημένο σου πρόσωπο.
Για τον μπαμπά μου,
Για όλους εκείνους τους ασθενείς που πάσχουν με Άνοια και Alzheimer,
Για όλους εκείνους τους περιθάλποντες που κάθε μέρα δίνουν μάχη για τους αγαπημένους τους, αλλά και για να σταθούν κι εκείνοι στα πόδια τους,
Για όλους εκείνους τους ασθενείς που βοήθησα και τώρα είναι καλά,
Για εκείνους τους ασθενείς που “έφυγαν” στα χέρια μου κι έκλαιγα μαζί με τους συγγενείς τους
Τίνα (Παναγιώτα) Α. Μιχαηλίδου Θεολόγος-Βοηθός Νοσηλευτή-Συγγραφέας”
Φόρος τιμής στον μπαμπά μου & γιατρό της καρδιάς μου ! και Λόγια καρδιάς…
*Μπορείτε να διαβάσετε εδώ περισσότερα άρθρα μου*
No Comments