Ο μπαμπάς μου πάντα θα είναι μέσα στην καρδιά μου!
Ο μπαμπάς μου πάντα θα είναι μέσα στην καρδιά μου! είναι ο τίτλος του σημερινού κειμένου καθώς έχω πολύ καιρό να γράψω κάποιο άρθρο για εκείνον.
1/4/21 η ημέρα που με στιγμάτισε ψυχικά, αλλά και συναισθηματικά, λίγες μέρες πριν από τα γενέθλιά μου.
Ποτέ δεν έκρυψα το θέμα υγείας του μπαμπά μου, άλλωστε 4 χρόνια μοιραζόμουν με όλους το άγχος & την αγωνία μου.
Όμως μέσα μου γνώριζα από την πρώτη στιγμή ότι ο δικός βασιλιάς κάποια στιγμή θα με αφήσει.
31/3/21 με ενημέρωσαν από το νοσοκομείο πως ο μπαμπάς μου θα “φυγει” & το περιμένουν μέχρι τα ξημερώματα.
Πήρα αμέσως στο γραφείο της νοσηλεύτριας & της ζήτησα να του πει :
“Μπαμπά σε αγαπάμε”
Eίχα τύψεις που δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετήσω.
Ήξερα ότι θα “φύγει” το έβλεπα στο σπίτι & στο ασθενοφόρο, παρακαλούσα για ένα θαύμα.
Κάποτε όταν συνάντησα ξανά τον παιδίατρό μου μετά από χρόνια μου είχε πει πως ο μπαμπάς μου θα “φύγει” όταν εγώ θα είμαι μέσα μου έτοιμη & θα το έχω αποδεχτεί.
1/4/21 έτρεξα στο νοσοκομείο καθώς μας έδωσαν μια μικρή ελπίδα, παρακάλεσα τον γιατρό να τον δω γιατί βασανιζόμουν μέσα μου.
Του κράτησα το χέρι του είπα “Μπαμπά σε αγαπάμε”.
Δεν άντεξα έφυγα. Η νοσηλεύτρια μου είπε αν θέλω να μείνω και άλλο, της απάντησα :
“Δεν μπορώ συναισθηματικά να τον βλέπω διασωληνωμένο, ούτε όταν οι ασθενείς μου ήταν διασωληνωμένοι δεν μπορούσα να τους δω πάντα με πόναγε αυτή η εικόνα.”
Γύρισα σπίτι περίμενα να με πάρουν για ενημέρωση το βράδυ όμως ήξερα ότι θα “φύγει”.
Με πήρε η γιατρός & της είπα ότι ξέρω τι θα μου πει.
Μου είπε πως με περίμενε για να τον αποχαιρετήσω πρώτα & για να “φύγει”.
Μου πήρε βδομάδες για να γράψω ένα άρθρο για τον μπαμπά μου, δεν ήξερα πως να αποχαιρετήσω έναν άνθρωπο που μου δίδαξε ότι πρέπει να γιατρεύω τις ψυχές των ανθρώπων.
Αλλά δυστυχώς ακόμα δεν μπορώ να καταγράψω όλα μου τα συναισθήματα, θέλω τον χρόνο μου για να βρω την δύναμη που κρύβω μέσα μου για να σταθώ & πάλι στα πόδια μου.
Του έδωσα μια υπόσχεση : Να βοηθήσω τους δικούς μου ασθενείς στο να γίνουν καλά & να τους κάνω να χαμογελάνε πάντα αληθινά.
Ποτέ άλλωστε δεν ξέχασα κανέναν ασθενή μου από όσες κλινικές έχω περάσει, πάντα θυμάμαι εκείνους που γίνανε καλά & πάντα θυμάμαι εκείνους που “έφυγαν”.
Οι ασθενείς μου πάντα μου γιάτρευαν τον πόνο μου & εγώ τον δικό τους, άλλωστε οι τοίχοι της κάθε κλινικής έχουν ακούσει τις προσευχές μου & το κλάμα μου για κάθε έναν ασθενή μου.
Το ιατρικονοσηλευτικό υλικό & ό,τι μας είχε μείνει αχρησιμοποίητο το κάναμε δωρεά σε Γηροκομείο & στο Κοινωνικό Φαρμακείο ήθελα να προσφέρω & να βοηθήσω και άλλους ανθρώπους, άλλωστε θα το ήθελε & εκείνος.
Καλό ταξίδι μπαμπάκα μου,να μας προσέχεις όλους από ψηλά & ελπίζω να είσαι περήφανος για εμένα!
Το Τινάκι σου
Ps : Aν έχετε χάσει & εσείς τον μπαμπά σας πραγματικά δεν ξέρω πως να σας παρηγορήσω, δεν έχω βρει ακόμα & εγώ τα κατάλληλα λόγια για να παρηγορήσω εμένα όμως ένα κομμάτι σοκολάτα γλυκαίνει έστω για λίγο τον πόνο που έχω στην καρδιά μου.
*Ο μπαμπάς μου ήταν ο Ανδρέας Π. Μιχαηλίδης, Αναπληρωτής Καθηγητή Καρδιολογίας- Α’ Καρδιολογική Κλινική Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών*
*Αν θέλετε να διαβάσετε και άλλα κείμενά μου μπείτε εδώ*
No Comments