Οι σχέσεις είναι εντελώς επιφανειακές

Οι σχέσεις είναι εντελώς επιφανειακές μας λέει στη σημερινή συνέντευξη η συγγραφέας Ράνια Λυμπεροπούλου που έχει γράψει το “Πίσω απ’ τους Χειμώνες & μπορείτε να το βρείτε από τις Εκδόσεις 24 Γράμματα.

Μας μιλάει για την οικονομική κρίση, μας συστήνει το βιβλίο της, αλλά μας εξηγεί γιατί θεωρεί ότι οι σχέσεις είναι εντελώς επιφανειακές.

Πάμε να δούμε λοιπόν τι μας είπε :

1.Πες μας λίγα λόγια για εσένα και πως ξεκίνησε η αγάπη σου για την συγγραφή βιβλίων;

“Είμαι το δεύτερο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, πολύ δεμένη με τα αδέλφια μου!

Ζω στην Καλαμάτα, την αγαπημένη μου πόλη,  όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα  μέχρι τα εφηβικά μου χρόνια. 

Τελείωσα το Σχολείο στην Αθήνα και φοίτησα στο Οικονομικό της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου  Αθηνών. 

Θεωρούσα όμως πολύ “ψυχρά” τα Οικονομικά  και δεν τα αγάπησα.

Παντρεύτηκα κι έκανα την οικογένειά μου στην Καλαμάτα.

Έχω τρία υπέροχα παιδιά κι έναν πεντάχρονο, λατρεμένο εγγονό, τον Πάνο μου!

Πάντα  μου άρεσε ιδιαίτερα να ακούω, να διαβάζω και να γράφω ιστορίες, μικρές ή μεγάλες, πραγματικές ή όχι, αρκεί να έχουν κάποιο μήνυμα. 

Παντοτινός μου σύντροφος το μικρό μου τετράδιο για να κρατώ σημειώσεις, να καταγράφω  ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, καθώς και ότι θεωρώ πως αξίζει να θυμάμαι.

Τα τελευταία  χρόνια οι συγκυρίες και η ανάγκη μου για επικοινωνία με ώθησε να γράψω πιο συστηματικά, για να εξωτερικεύσω σκέψεις και συναισθήματα.

Φιλοδοξία μου είναι να καταφέρω να “μιλήσω” στις καρδιές των ανθρώπων, καταθέτοντας την ψυχή μου σε αυτούς.

Η  συγγραφή είναι για μένα ο τρόπος να ζω!!

Και να είμαι χαρούμενη!! Και γεμάτη!!”

2. Με τι θέμα πραγματεύεται το βιβλίο σου ;

“Το βιβλίο με τίτλο «Πίσω απ τους …Χειμώνες» είναι ανθολογία που περιλαμβάνει οκτώ διηγήματα . Μέσα απ’ αυτά  παρακολουθούμε διαφορετικούς ανθρώπους σε ποικίλες εκφάνσεις της καθημερινότητάς τους.

Οι κεντρικοί ήρωες είναι άνθρωποι του μόχθου που προσπαθούν να προσαρμοστούν στις δυσκολίες  της πραγματικότητας τους, κάποιοι που αποτυγχάνουν να υπερβούν τα όρια που θέτει η κοινωνία ή οι καταδικαστικές οικογενειακές προσδοκίες, έρωτες που χαρίζουν πίστη και αισιοδοξία για καλύτερους κόσμους, αντιστάσεις ενάντια στις ορέξεις του πλούτου η δυσωδία της Κατοχής και του Εμφυλίου τονίζονται  σε μαρτυρίες κάποιου απλού ανθρώπου …

Κοινό χαρακτηριστικό των ηρώων είναι ο πόνος,  η περιθωριοποίηση, η θλίψη….

Έρχονται όμως νότες αισιοδοξίας και ανθρωπιάς να διώξουν τους χειμώνες στην ζωή τους  και να προετοιμάσουν τον ερχομό της άνοιξης και του καλοκαιριού.”

3. Οι σχέσεις στη σημερινή εποχή είναι δύσκολες. Τι πιστεύεις ότι φταίει για αυτό;

“Εύκολα  μπορούμε να αντιληφθούμε την κρίση που περνάνε οι σχέσεις των ανθρώπων.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σημερινής εποχής είναι όπως είπε ο Σαμαράκης, πως παρόλο που οι στέγες των σπιτιών μας είναι τόσο κοντά , οι καρδιές μας βρίσκονται πιο μακριά από ποτέ…

 Κι ενώ  μπορούμε να επικοινωνούμε γρηγορότερα και ευκολότερα με τους άλλους, κι ενώ η τεχνολογία έχει εκμηδενίσει τις αποστάσεις  κι από την μια στιγμή στην άλλη μπορούμε να βρεθούμε στην άλλη άκρη της γης, είμαστε πιο μακριά από κάθε άλλοτε με τους συνανθρώπους μας.

Έχουμε πάψει να ενδιαφερόμαστε  πραγματικά για τους γύρω μας, ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και τον μικρόκοσμό του και σπάνια βλέπεις  κάτι ουσιαστικό, κάτι αληθινό σε οποιοδήποτε είδος σχέσης.

Θα στηρίξω το γεγονός πως τα social media έχουν πρωτεύοντα ρόλο στην ζωή μας, οπότε οι σχέσεις είναι εντελώς επιφανειακές…

Πολλοί ζουν μέσα από το διαδίκτυο κι έχουν ξεχάσει να ζουν την πραγματική ζωή με αποτέλεσμα στο τέλος να μένουν μόνοι χωρίς φίλους και χωρίς ουσιαστικά  κάποιο στήριγμα στην ζωή τους όταν θα το χρειαστούν .

Τα λέει όλα ένα απόσπασμα από σχετικό άρθρο που διάβαζα πριν λίγο:

« Οι άνθρωποι έχουν πάψει να ενδιαφέρονται και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον. Έχουν πάψει να επικοινωνούν ουσιαστικά μεταξύ τους. Αντιθέτως, δημιουργούν επιφανειακές και χωρίς συναίσθημα σχέσεις, σχέσεις συμφέροντος. Παρόλο που δείχνουν κοινωνικοί και φιλικοί, στην πραγματικότητα είναι μόνοι τους στον μικρόκοσμο  τους  χωρίς να έχουν διάθεση να χαρίσουν λίγο από τον χώρο τους και σε κάποιον άλλον άνθρωπο».”

4.Η  οικονομική κρίση μας επηρεάζει όλους. Ποια η δική σου συμβουλή στα νέα παιδιά που τώρα ξεκινάνε τα όνειρά τους;

“Οι νέοι είναι χωρίς αμφιβολία εκείνοι που πρώτοι αδικούνται από την οικονομική κρίση.

Η  δική μου συμβουλή είναι να μην εγκαταλείψουν τον τόπο μας, να μην στραφούν στην μετανάστευση.

Δεν θα πρέπει να απομακρύνονται από την αγορά εργασίας και με συλλογική προσπάθεια πιστεύω πως θα βελτιώνεται όλο και περισσότερο η κατάσταση…

Κανείς δεν τα βρήκε εύκολα όλα στην ζωή…

Εκείνο που έχει σημασία είναι να μην εγκαταλείψουν ποτέ τα όνειρα τους όσο κι αν απογοητευθούν από τις δυσκολίες στην αρχή!

Και  με αγώνα, υπομονή , επιμονή , θετική σκέψη και αγάπη σε αυτό που κάνουν θα κερδίσουν την μάχη, όχι μόνο της επιβίωσης αλλά και της δημιουργίας μιας πιο αξιοπρεπούς ζωής.”

5.Γράψε  μας το αγαπημένο σου κομμάτι από το βιβλίο που θες να το μοιραστείς μαζί μας.

“« Από μικρός, ο Μηνάς, ο πρωτότοκος γιος της κυρά Πότας και του κυρ Μίμη, του καφετζή, έφευγε απ’ το σπίτι ή απ’ το οικογενειακό καφενείο και γύριζε ξυπόλητος στα στενοσόκακα και τις γειτονιές του χωριού, ψάχνοντας παιδικές παρέες να τον εντάξουν στο παιχνίδι τους.

Η ομιλία του, μπερδεμένες συλλαβές που δεν έβγαζαν πάντοτε νόημα, και ο άγαρμπος, σχεδόν απότομος τρόπος προσέγγισης, έκανε τα παιδιά να τον αποφεύγουν.

Όταν τα πλησίαζε τον κορόιδευαν, τον έσπρωχναν και τον έδιωχναν με αποστροφή, κάποτε χτυπώντας τον κιόλας.

Έτσι, από πολύ νωρίς, κατάλαβε ο Μηνάς τη διαφορετικότητά του κι ένιωσε την απαξίωση του κόσμου που τον είχε βάλει σ’ ένα άδικο κι αβάσταχτο περιθώριο.

Ένας άνθρωπος ήταν, σαν όλους τους άλλους, που ζητούσε λίγη τροφή κι ένα καταφύγιο να προφυλάγεται απ’ το κρύο, τη ζέστη, τη βροχή, τ’ αγιάζι, μια ψυχή που έψαχνε στοργή, συμπόνια, τρυφεράδα, για να γλυκάνει την αδικία και να διώξει μακριά την κακία του κόσμου.

Όμως, κανείς δεν τον βοήθησε να γίνει αποδεκτός και σιγά – σιγά έμαθε να ζει απομονωμένος, να γυρίζει από δω κι από κει σαν ζώο αδέσποτο, κρυμμένος απ’ τον κόσμο, στη δική του, αγαπημένη, ιδιότυπη μοναξιά!

Μόνο στο σπίτι του έβρισκε στοργή, φροντίδα κι αγάπη ο Μηνάς, εκεί όπου επέστρεφε κάθε δέκα – δεκαπέντε μέρες, ανάμεσα στις περιπλανήσεις του.

Η κυρά Πότα, η μανούλα του, τον έπλενε, τον τάιζε, τον κανάκευε σαν μωρό, τον φρόντιζε όπως μπορούσε και με την αγάπη της του ζέσταινε την καρδιά.

Ήσυχη, μαζεμένη, κλεισμένη στον εαυτό της, ζούσε το προσωπικό της δράμα μέσα από το οικογενειακό, την αρρώστια του παιδιού της.

Η αίσθηση της “προσωπικής κατάντιας”, καθώς η φτώχεια και η πείνα οδηγούσαν κάποιες φορές στην ανάγκη της ζητιανιάς, σκέπαζε σαν βαρύ γκριζόμαυρο πέπλο την καθημερινότητα και την πραγματικότητά της.

Ζούσε μόνο για τα παιδιά της, η κυρά Πότα, για τον Μηνά και τον Σταύρο. Όμως, όσα κι αν έκανε, δεν μαλάκωνε ο καημός της για τον μεγάλο της γιο, δεν άντεχε την αδικία του κόσμου και τις κακές κουβέντες του».

  «Τα μάτια του Σταύρου θόλωσαν. Όλη αυτή την ώρα, μέχρι να δει πώς είναι τα πράγματα, προσπαθούσε να μείνει ψύχραιμος.

Μη μπορώντας να σηκώσει πια άλλο βάρος στην ψυχή του, δεν κατάφερε να συγκρατηθεί.

Τα δάκρυά του, ποτάμια που ενώθηκαν μ’ εκείνα του μεγαλύτερου αδελφού του, ήρθαν να ξεπλύνουν τη ντροπή, να καθαρίσουν τον “λεκέ” και να ξεθωριάσουν τη σκιά που άφηνε πάνω του εκείνο το άσχημο συναίσθημα που τον είχε κάνει να νιώθει η άδικη, η απαξιωτική, η εχθρική συμπεριφορά του κόσμου.

Κι αυτό, διότι έτσι “επέβαλαν” οι αντιλήψεις που τότε επικρατούσαν.»”

6. Αγαπημένο τραγούδι και φράση αυτή την εποχή ;

“Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι ο Χειμωνανθός που τραγουδά ο Γ. Χαρούλης…

Χειμωνανθός

“Φθινόπωρο στον έρωτα απόψε ανατέλλει

αρισμαρί και μέλι μύρισαν τα βουνά

 κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός το χώμα το βρεγμένο

σαν κάρβουνο αναμμένο η ομορφιά πονά

 Φιλί γυρεύω του ουρανού κι αυτός μου δίνει στάχτη

 μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι σαν θέλω να κοπείς

Σαλεύουν τα πορτόφυλλα κι η κλειδωνιά γυρίζει

 Αέρας μου σφυρίζει .. Αν έρθεις μην αργείς….

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου 

ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός. 

Τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα. 

Σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρω στο φως …»

Αγαπημένη  φράση

 « Ό,τι  αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.

  Ό,τι  αγαπώ

 βρίσκεται στην αρχή του πάντα..»

  Οδ. Ελύτης”

7. Τι να περιμένουμε από σένα στο μέλλον;

“Με δεδομένη την υγεία , είναι έτοιμο και πρόκειται να εκδοθεί  το πολυαναμενόμενο, χαχα

 «Ό, τι πολύ…ποθήσαμε», πολυσέλιδο μυθιστόρημα.

 Ετοιμάζω  επίσης  δύο ακόμα  μυθιστορήματα και μια  νουβέλα…..

Επίσης αρθρογραφώ  σε  site ή στην δική μου σελίδα και blog.

Υγεία να έχουμε και έμπνευση κι έχω διάφορα στο μυαλό μου για το μέλλον.”

8.Που μπορεί να σε βρει κανείς;

“Μπορείτε να με βρείτε στο facebook  ως  Rania  Liberopoulou

Στην σελίδα μου ως συγγραφέας, μέλος της Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων και στο ranias blog.”

9. Mια ευχή για  το Ex’s Ghost By Tina Michaelidou

“Να είστε καλά, να έχετε  άπειρα views, πάντα επιτυχίες και πρωτιές!

Σας ευχαριστώ πολύ!

Ράνια Λυμπεροπούλου

Συγγραφέας

Μέλος της Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων”

*Οι σχέσεις είναι εντελώς επιφανειακές & με αυτό θα κλείσουμε την σημερινή συνέντευξη.*

Αν θέλετε να διαβάσετε & άλλες συνεντεύξεις μπορείτε να μπείτε εδώ!*