Το καλοκαίρι πέρασε με πολλές αλλαγές στη ζωή μου. Κάποιες ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες όμως η ζωή τα έχει αυτά.

Το συγκεκριμένο blog ξέρετε ότι είναι αφιερωμένο σε έναν συγκεκριμένο πρώην που νομίζω ή μάλλον νόμιζα ότι ξεπέρναγε κάθε σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Μετά από 5 χρόνια αν με ρωτήσεις τι νιώθω θα σου πω πως δεν ξέρω, δεν ξέρω αν τον έχω συγχωρέσει, είναι σαν να υπάρχει κάποιο κενό.

Μετά τον 1ο μου πρώην και από αυτόν δεν μπόρεσα να βρω τον κατάλληλο νυν έψαχνα πάντα στους “ακαταλληλέ”.

Μάλλον όχι ο προτελευταίος μου πρώην ήταν πολύ καλός οπότε δεν τον αποκαλώ ακατάλληλο.

Ο τελευταίος όμως ξεπέρασε και τον τιμώμενο πρώην.

Για κάποιον λόγο δεν είμαι άτομο που συγχωρεί εύκολα,ούτε ξεχνάει παρά ψάχνει τρόπους εκδίκησης.

Ψάχνω τρόπους για να συγχωρέσω μια απιστία, ένα ψέμα και παράλληλα να είμαι και φίλη του λίγο ντεμοντέ δεν το βρίσκεις μιας και είμαι η πιο σκύλα πρώην που μπορεί να έχει κανείς ;

Καλώς ή κακώς έχω μια διαίσθηση που την μισώ πολλές φορές γιατί πάντα μέσα πέφτω και ποτέ δεν μπορώ να χαρώ μια σχέση, αλλά πάντα κάτι θα σκέφτομαι ή θα νιώθω και πάντα θα την διαλύω.

Όμως μην ψάχνετε για μαλάκες νυν, έχετε ήδη τους πρώην σας που σας το θυμίζουν κάθε φορά με μια κουβέντα τους, με μια πράξη που θα σας αηδιάσει και θα τον σιχαθείτε.

facebookShare on Facebook