Η κατάθλιψη

Η κατάθλιψη είναι πλέον κομμάτι της ζωής μου είναι ένα από τα άρθρα που είχα γράψει για το lifesharing.gr.

Κάθε φορά που πέφτω ψυχολογικά κλείνομαι στον εαυτό μου και νιώθω σαν να γερνάω και να μην χαίρομαι τα νιάτα μου.

Σήμερα μιας και είναι Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας επέλεξα να μην σου γράψω για πρώην,αλλά να σου συστηθώ από την αρχή.

Είμαι η Τίνα και είμαι καλά. Έχω κατάθλιψη 10 χρόνια σε ήπια μορφή και έχω 2 πρόσωπα ίσως και παραπάνω.

Δεν ξέρω πως θα κοιμηθώ, ούτε πως θα ξυπνήσω, τα 2 πρόσωπα έλεγα πάντα πως τα όφειλα στο ζώδιό μου Ταύρος με Δίδυμος, αλλά πάντα γνώριζα πως δεν είναι από εκεί, αλλά λόγω της κατάθλιψής μου.

Γενικά τα διακωμωδώ όλα,γιατί η ζωή είναι μικρή και δεν πρέπει να χαλιέμαι για τίποτα.

Μπορεί τώρα που σου γράφω να γελάω, σε λίγο να κλαίω και μετά να βρίζω, δεν ξέρω σε τι φάση με πετυχαίνει κάποιος και δεν ξέρω με ποιο πρόσωπο μιλάει.

Θυμάμαι τον πρώην που με κοίταζε και μου έλεγε “καλέ πριν γελούσες τώρα τι έπαθες;” και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορούσα να το εξηγήσω.

Έχω απομακρύνει πολλούς ανθρώπους από τη ζωή μου γιατι μου λέγανε “σιγά μην έχεις κατάθλιψη” αλλά άντε να τους εξηγήσεις πως είναι να κλαις όλη μέρα, να κοιτάζεις το ταβάνι, να μην θες να κάνεις τίποτα, να μην έχεις την ψυχική δύναμη να σηκωθείς και να χαμογελάσεις.

Ποτέ δεν μπορείς να εξηγήσεις στον άλλον πως νιώθεις μέσα σου, απλά απομονώνεσαι και θες χρόνο για να τα βρεις με τον εαυτό σου.

Το δύσκολο δεν είναι να σταθείς στα πόδια σου ξανά, το δύσκολο είναι ότι οι γύρω σου δεν σε καταλαβαίνουν και το παίρνουν στα αψήφιστα.

Αλλά δεν είναι έτσι,γιατί η ψυχική υγεία είναι η πιο σημαντική,διότι αν καταστραφεί η ψυχή σου αλλάζεις σαν άνθρωπος και δεν είσαι πια ο ίδιος, μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο και παλεύεις με νύχια και με δόντια για να

επαναφέρεις τον παλιό σου εαυτό, αλλά μάταια.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ζω ακόμα, ότι είμαι πιο δυνατή από ποτέ και όποτε με πιάνουν τα καταθλιπτικά μου βρίσκω την δύναμη για να σηκωθώ και πάλι.

Είμαι η Τίνα και πάσχω από κατάθλιψη και δεν είναι ντροπή να το παραδεχόμαστε έτσι ηρεμούμε μέσα μας περισσότερο, από το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να φοράμε προσωπεία.

*Η φωτογραφία είναι παρμένη από το διαδίκτυο*